นิ่มอนงค์รู้สึกเหมือนน้ำตาพาลจะไหล หัวใจของเธอปวดหนึบ วูบไหวเหมือนจะเป็นลม เธอเซจนยศวินที่ตามลงมาต้องรีบวิ่งเข้ามาประคองเอาไว้
“นิ่มอนงค์!!!”
เสียงเข้มๆ คุ้นเคยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครดังขึ้น นิ่มอนงค์สะดุ้งหันขวับไปมอง เธอเห็นดวงตาเป็นกระกายไฟของเขาที่กำลังมองมาขณะที่ยศวินประคองเธออยู่ คราแรกทำท่าจะผละห่าง แต่พอคิดได้ว่าเขาทำอะไรลงไปบ้างเธอก็ยิ่งเบียดกายเข้าไปหายิศวิน นั่นยิ่งทำให้กรามของพฤกษ์กัดกันจนขึ้นสันนูน รู้ดีว่าเขากำลังโกรธ เธอไม่กลัวเกรงอะไรทั้งนั้น ในเวลานี้คนที่สมควรโกรธคือเธอ นี่ขนาดเธอมาล่วงรู้ความลับของเขาขนาดนี้ เขายังพาลจะมาโกรธเธออีก จริงๆ แล้วเขานั่นแหละควรจะหาคำแก้ตัวหรือรีบงอนง้อไม่ให้เธอโกรธมากกว่า
“เธอไม่ได้ตาบอดอย่างนั้นเหรอ”
น้ำเสียงของเขาเยียบเย็นนักจนนิ่มอนงค์ลอบกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากอย่างไม่รู้ตัว แต่เธอก็ยังเชิดเอาไว้ เขายังหลอกเธอได้ ทำไมเธอจะหลอกเ
