นิ่มอนงค์หอบแฮกๆ เธอรวบรวมกำลังเบ่งคลอดจนเหงื่อท่วม แม้จะอยู่ในภาวะลุ้นจนตัวโกงแต่หมอและพยาบาลอมยิ้มกับความน่ารักของคู่สามีภรรยาไม่ได้
นิ่มอนงค์เบ่งคลอดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่บุตรสาวตัวน้อยจะออกมาลืมตาดูโลก พฤกษ์จุมพิตหน้าผากชื้นเหงื่อของภรรยา มองลูกสาวตัวน้อยที่ถูกอุ้มเอาไว้เพื่อตัดสายสะดือด้วยความรู้สึกประหลาดล้ำ
“นิ่มเป็นไงบ้างคะ” พฤกษ์เอ่ยถามภรรยาที่นอนหอบอยู่บนเตียง หมอเย็บแผลที่ช่องคลอดให้เรียบร้อยก่อนจะย้ายเธอไปยังห้องพักฟื้น
“นิ่มอยากเห็นลูกค่ะ” นิ่มอนงค์พูดเสียงเบาหวิว เธอรู้สึกอ่อนเพลียไปหมด
พฤกษ์กระซิบกล่อมเบาๆ ปล่อยให้ภรรยานอนพัก
พฤกษ์ยืนมองบุตรสาวตัวน้อยผ่านกระจกบานใส เธอกำลังอยู่ในตู้อบ นอนหลับตาพริ้ม ตัวแดงเถือกจนเขาตกตะลึงพรึงเพริด เค้าบอกว่าเด็กที่คลอดมาตัวแดงๆ โตขึ้นจะขาว เขาอมยิ้มมุมปาก คงจะขาวเหมือนแม่ แต่เขาเองก็ไม่ใช่คนตัวดำ เพราะทำงานกลางแจ้งผิวจึงไม่ขาวจัดแต่
