"แดกเงียบเลยนะมึง ถึงว่าธุระเยอะเหลือเกิน เป็นไงล่ะ แดกกำปั้นพี่เขยอิ่มไปเลย น่าจะบอกกูมั้ง จะได้มีคนช่วยปิด" เดลทิ่งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆภู
"............." ภูเอาแต่นั่งก้มหน้านิ่งเงียบ สองมือประสานกันตรงกลางหว่างขา บ่าแกร่งเริ่มสั่นไหว เดลรับรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนรักกำลังร้องไห้ ไม่นานหยดน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาเป็นสาย ความรู้สึกผิดต่อเพื่อนรักที่มันล้นอก ความรู้สึกกลัวที่จะไม่ได้เจอคนรักที่มันล้นใจ ปนเปกันไปหมด
"เฮ้อ! ไอ้ภู" เดลถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกสงสารเพื่อนรักจับใจก่อนจะยกมือตบไหล่ของเพื่อนเบาๆแล้วกอดคอของภูไว้ เขารู้ว่าภูรักเอรินมากและรักมานานมาก รักตลอด แต่ก็ไม่คิดว่าภูจะใจร้อน ปกติแล้วภูเป็นคนที่ใจเย็น ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะคิดตรึกตรองให้ดีก่อนทำเสมอ แต่อย่างว่าเรื่องของหัวใจมันห้ามความรู้สึกกันยาก
"สักหน่อยไหมวะ" เดลยื่นเบียร์กระป๋องให้ภู เขาก็รับไว้แล้วกระดกลงคอ
"ตอนนี้ไอ้อาชิมันกำ
