3 เดือนต่อมา
"ทำไมเบบี๋ของคุณพ่อยังไม่มาสักทีครับ ...ทำไมหนูยังไม่ท้องสักที หรือว่าพี่ภูผิดปกติ เราไปให้หมอตรวจกันไหม" ภูจูบไปที่หน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเอ่ยถามกับหน้าท้อง แล้วพลิกตัวนอนหงายโดยมีตักของภรรยาคนสวยเป็นหมอน จับมือเรียวเล็กขึ้นมาประทับจูบลงไปเอ่ยถามเธอด้วยใบหน้าเป็นกังวล เพราะเขากับเธอมีอะไรกันแทบทุกวัน ลูกน้อยน่าจะมาเกิดได้แล้ว
"พี่ภูไม่มีอะไรผิดปกติหรอกค่ะ คือหนูลืมไปเอายาคุมที่ฝังไว้ออก พึ่งนึกขึ้นได้เมื่อเช้านี้เอง"
"ทำไมหนูถึงลืม! โธ่ลูกพ่อ ดูแม่สิปิดทางเข้าลูกได้ ...เราไปหาหมอให้เอาออกเดี๋ยวนี้เลย" ภูดีดตัวลุกขึ้นมองใบหน้าหวาน ก่อนจะก้มลงไปพูดกับหน้าท้องแบนราบอีกครั้ง แล้วรีบช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มออกนอกห้องทำงาน โดยไม่สนใจสายตาของพนักงานที่มองด้วยความแปลกใจว่าทำไมท่านประธานถึงได้ดูรีบร้อนนัก
"พี่ภูปล่อยหนูลง หนูเดินเองได้ ดูสิพนักงานมองกันใหญ่แล้ว" เอรินว่าพลางหันไปยิ้มใ
