ท่านอ๋องเดินออกมาเปิดประตูให้กับจางหย่งที่หน้าตาแตกตื่นอยู่หน้าประตู
“มีเรื่องด่วนอันใด”
“ท่านอ๋อง ไท่เฟยประชวรหนัก ท่านหมอฝานป๋ายให้ทูลเชิญพระองค์กลับตำหนักโดยด่วนพ่ะย่ะค่ะ”
“ว่าอย่างไรนะ แม้แต่ฝานป๋ายเองก็….”
ท่านอ๋องหันไปมองพระชายาที่นั่งอยู่ที่เตียง นางแทบจะไม่มีแรงเดินแล้วและในวันมะรืนนี้ก็จะมีงานพิธีแล้วนางคงไปกับเขาไม่ได้ เช่นนั้นเขาจะต้องกลับไปที่ตำหนักโดยทิ้งนางเอาไว้ที่นี่ก่อน
“เฟยเฟย ข้า…”
“หม่อมฉันจะกลับไปกับพระองค์ด้วยเพคะ”
“เจ้าจะกลับไปกับข้า แต่ที่นี่…”
“จบเรื่องที่ตำหนักค่อยกลับมาก็ได้เพคะ ท่านพ่อเข้าใจเหตุผลดีคงไม่ว่าอะไรหรอก รีบกลับไปกันเถอะเพคะ”
“แต่เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”
“ไม่เป็นไรเพคะ รีบไปกันเถอะชักช้าจะไม่ทันการณ์ ไม่นึกว่าจะลงมือรวดเร็วถึงเพียงนี้”
“เฟยเฟย เจ้าหมายถึงผู้ใดกัน”
“ไม่มีเวลาอธิบาย หม่อมฉันจะเล่าให้ฟังหลังจากได้พบฝานป๋ายแล้วเพคะ”
“ก็ได้ รี
