“อยู่ที่อันถง ว่าความลับที่นางอยากปกปิดนั่นจะรุนแรงมากเพียงใด และอยู่ที่ซ่งฟางหรูด้วยว่าจะตกเป็นเครื่องมือของอันถงอีกครั้งหรือไม่ ฝานป๋ายครั้งนี้เป็นหน้าที่ท่านที่จะหลอกถามแม่นางซ่ง”
“ข้าเข้าใจแล้ว”
“เฟยเฟย แต่ว่าหากว่าซ่งฟางหรูไม่ยอมบอก นั่นไม่เท่ากับเราแหวกหญ้าให้งูตื่นงั้นหรือ”
“นั่นสิอาจารย์ หากว่าข้าไปถามนางเช่นนั้น มันจะไม่เป็นการทำให้อันถงระแวงหรอกหรือ”
“ตอนนี้นางไม่ต่างกับมีน้ำมันหมูพอกใจ (ถูกครอบงำจนมืดบอดไร้ซึ่งมโนธรรม) นางพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อมิให้ไท่เฟยฟื้นขึ้นมาได้ แต่หากจะให้นางเร่งทำเรื่องนี้ขึ้นมา ต้องมีบางอย่างไปกระตุ้นให้นางอยากทำ”
“ท่านหมายถึง…”
ทั้งคู่หันไปทางท่านอ๋องที่กำลังจิบชาอยู่ข้าง ๆ เฟยเย่ เขามองกลับมายังพระชายาของตัวเองพร้อมกับวางถ้วยชาอย่างระมัดระวัง
“เจ้า จะให้ข้าทำเรื่องเช่นนี้งั้นหรือ”
“แค่แสดงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น”
“แต่ว่าหากว่าข้าแสดงไม่ดีแล
