“พี่เฟย์” เสียงของฉันแหบมากตอนนี้
“ฮานะ ฟื้นแล้วเหรอ ยังเจ็บอยู่ไหม” สีหน้าพี่เฟย์ดูเป็นห่วงฉันมาก
“ฮานะ อึก ฉันขอโทษ” เสี่ยร้องไห้ ฉันไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าเสี่ยเลยด้วยซ้ำ
“พี่เฟย์ ลูก... ลูกฮานะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ เขาปลอดภัยใช่ไหม” ฉันร้องไปพูดไป พี่เฟย์เงียบไปสักพัก เสี่ยก็เอาแต่ร้องไห้
“เขาคงทำบุญบุญมาแค่นี้ฮานะ พี่เสียใจด้วยนะ” พี่เฟย์น้ำตาไหล
“อึก มะ... ไม่จริง กรี๊ดดด!!!” ฉันเอามือยกปิดหูตัวเองแล้วกรี๊ดออกมา ทั้งกรี๊ดทั้งร้องไห้
“ฮานะ ฉันขอโทษ ขอโทษ” เสี่ยจับแขนฉันแล้วก้มหน้าร้องไห้
“ออกไป!!” ฉันยกมือปาดน้ำตาแล้วตะโกนไล่เสี่ย
“ฮานะ ฉันสำนึกแล้ว ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ยุ่งกับฟ้าอีกแล้ว”
“กูบอกให้มึงออกไป!!!” ฉันตะโกนใส่หน้าเสี่ยอีกรอบ
“ไม่ฮานะ ฉันไม่ไป” เสี่ยจับมือฉันไว้ ฉันพยายามสะบัดออก
“เพราะมึง มึงคนเดียวทำให้ลูกต้องตาย เพราะความเห็นแก่ได้ของมึง เชิญมึงไปแต่งงานกับคนที่มึงร
