ตอนนี้เวลาตี 3 ได้เวลาคลับปิดแล้ว ผู้คนต่างพากันทยอยกลับ
“ฮานะ เสี่ยฉันโทรตามแกกลับกะเสี่ยฟร๊องได้ไหม”
“เฮ้ยยทิ้งกันได้ไงอะ” ฉันทำหน้าหงุดหงิด
“ฉันไปละ บ๊ายย ไปก่อนนะคะเสี่ย” ว่าแล้วก็เดินแยกออกไปเลย ฉันก็นั่งหน้างอน้อยใจเพื่อน
“กลับกัน” ฉันก็เดินตามเสี่ยฟร๊องลงไปยังรถ ไม่รู้ทำไมปากบอกไม่แต่ร่างกายกับใจฉันกับไม่ปฏิเสธเลย
ณ คอนโด เสี่ยฟร๊อง
ฉันรู้อยู่แล้วแหละว่าเสี่ยพามาที่นี่ทำไม
กริ๊ง~
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น พอหยิบมาดูก็พบว่าเป็นเสี่ยเฟยที่โทรเข้ามา เอาแล้วไงดี จะรับไม่รับดีโทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด ตอนนี้เสี่ยฟร๊องเข้าห้องน้ำอยู่ ฉันเลยตัดสินใจรับ
“ว่าไงคะเสี่ย”
(คิดถึงเธอจัง เมาไหมวันนี้)
“ไม่เมาค่ะ ระดับนี้แล้ว”
(อีก 2 วันฉันกลับ อยากได้อะไรไหม)
“อยากได้เสี่ยไงคะ”
(ฉันจัดให้เธอแน่ฮานะ นอนเถอะฉันแค่โทรมาเช็กเฉย ๆ)
(ฝันดีคะเสี่ย)
พอวางสายไป ฉันถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างโล่งอก
