วันต่อมา
แม็กซ์เวลล์เดินนำคนสนิทสองคนมายังหน้าประตูห้องของคอนโดมิเนียมณิชา ภายนอกที่นิ่งขรึมช่างแตกต่างจากภายในโดยสิ้นเชิง ยอมรับว่าเผลอคิดตามคำพูดของเพื่อนสนิท เขาอาจจะชะล่าใจที่เปิดกรงนกทิ้งเอาไว้ โดยไม่รู้เลยว่านกตัวนั้นจะเลือกอยู่ในกรงทองแสนสบายนั้นต่อหรือเลือกที่จะ...โบยบินไปพร้อมอิสรภาพที่โหยหามาโดยตลอด
เขาหยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋าเพื่อใช้เปิดประตูห้อง ทันทีที่ย่างก้าวเข้าไป ความเงียบงันได้เริ่มก่อตัวขึ้นมา ทั้งห้องแม้มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ทว่ากลับเหมือนร้างไม่มีใครอยู่ เขาเดินเข้ามายังห้องนอน สายตาเพ่งมองเตียงนอนตรงหน้า
ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับว่า...ห้องนี้ไม่มีใครอยู่
ทันทีที่เขาเปิดตู้เสื้อผ้าออก หัวใจที่เคยเต้นแรงอยู่แล้ว ค่อยๆ เพิ่มพูลทวีรุนแรงขึ้นจนรู้สึกปวดหนึบ...เต้นแรงจนได้ยินเสียงดังลอดเข้าหูทั้งสองข้าง
"หึ คิดดีแล้วเหรอที่หนีฉันไป"
เขาพึมพำคนเดียวท่ามกลาง
