วันต่อมา
ณิชานั่งเช็ดตัวให้แม็กซ์เวลล์หลังจากทำแผลให้เขาเสร็จ โดยมีสายตาคมเข้มคอยจับจ้องไปละไปไหน พานทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนเช็ดตัวให้เขาจนเสร็จ
"รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อคืนไหม"
"เหมือนเดิม"
"เหมือนเดิมนี่คือ?"
"ไม่ได้เป็นอะไร" เขาตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เธออยากใช้ผ้าที่เพิ่งเช็ดตัวให้เขาหมาดๆ อุดปากอุดจมูกให้ขาดอากาศหายใจเสียจริง ตัวเองไม่สบายแท้ๆ แต่กลับบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร
"อาหารเช้าน่าจะเสร็จแล้ว ลงไปกินกันเถอะ"
"อืม"
"เดินไหวไหม"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร" เธอไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย เดินนำเขาลงมาข้างล่างแล้วตรงยังห้องอาหาร
"ทำไมไม่กินข้าว" ณิชาเห็นว่าแม็กซ์เวลล์เอาแต่นั่งมองอาหารเช้า ไม่ยอมตักทานจึงเอ่ยถาม
"ไม่หิว"
"ถ้านายไม่กินข้าวแล้วจะกินยาได้ยังไง"
"เอากาแฟดำมาให้ฉันแก้วนึง" แม็กซ์เวลล์หันไปออกคำสั่งกับสาวใช้ ทว่าณิชากลับห้ามเอาไว้
"ไม่ต้อง ใ
