ตอนที่4 : เมื่อเธอเริ่มหายไป

864 คำ

เสียงแอร์ในห้องทำงานที่เคยเงียบสงบ กลับกลายเป็นเสียงรบกวนที่ดังเกินไปสำหรับอคิณในคืนนี้ เขาเปิดแฟ้มงาน...ปิด หยิบมือถือ...วาง เสียงโทรศัพท์ที่ไม่เคยรอเกินสองนาที กลับเงียบสนิท  ข้อความที่เคยมี “แพร” ตอบแทบทันที... เว้นว่าง และอคิณก็รู้สึกว่า — ความเงียบนี้ มัน รบกวนเขา มากกว่าทุกสิ่ง เขาพยายามหาเหตุผลกับตัวเอง "เด็กฝึกงานก็แค่นั้น จะไปสนใจทำไม" "เขาก็แค่เบื่อเพราะเธอหายไป" แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง เขาก็หงุดหงิดอยู่ดี ในหัวเขาตอนนี้ตีกันไปหมด อคิณ ยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาเลขา คุณแจง “เด็กฝึกงานคนนั้น...หายไปไหน” เขาถามเลขาด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่เร่งร้อน แต่แฝงด้วยความไม่พอใจ “แพรเหรอคะ? ขอลาหยุด 3 วันค่ะ บอกว่ามีเรื่องครอบครัว” เลขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ก็แอบสงสัยกับท่าทีของเจ้านายอย่างจับสังเกต คุณอคิณมีเรื่องอะไรด่วนให้แจงติดต่อน้องแพรให้ไหมคะ อคิณเงียบอยู่ครู่นึง... ก่อนจะแจ้งปลายสายว่า ไม่ต้อง!! ขอบคุณ คุณไปทำงานอย่างอื่นเถอะ พร้อมว่างสาย แต่ในใจเขา... ว่างเปล่ากว่าทุกครั้ง เช้าวันต่อมา อคิณเดินเข้าไปในห้องประชุม แล้วมองไปที่แพรเคยนั่งมุมขวา แถวหลัง เห็นแค่เก้าอี้ว่างเปล่า ก็หงุดหงิดเสียจนต้องหยิบมือถือขึ้นมากดโทร เสียงรอสาย...ไม่รับ เขากดอีกครั้ง....ยังไม่รับ เขากำลังจะกดอีกครั้งที่สาม ก่อนที่สมองจะสั่งให้หยุด "นายทำอะไรอยู่วะอคิณ" ผู้หญิงคนก่อน ๆ หายไป เขาไม่เคยจำชื่อได้ด้วยซ้ำ  แต่ผู้หญิงคนนี้ เป็นคนเดียวที่นั่งกอดอกเถียงเขาเรื่องนโยบายบริษัท คนที่พูดเสียงเบาแต่ไม่เคยกลัวสายตาเขาเลย คนที่ตัวสั่น...แต่จูบตอบเขาด้วยความจริงใจ และตอนนี้ เธอ... ไม่อยู่แล้ว มันยิ่งทำให้หัวใจของเขากระดุก และเจ็บแปลกๆ ไม่มีเธอเดินเข้ามาพร้อมกาแฟกับรอยยิ้มเขินๆไม่มีเธอส่งเมลมารายงานทุกชั่วโมงเหมือนเคย ไม่มีเธอในสายตาเขาเลย แม้แต่นิดเดียว มันยิ่งทำให้เขาโหยหา เขาเดินกลับมาที่ห้องทำงาน แล้วเปิดโน๊ตบุ๊ค เพื่อเข้าดูกล้องวงจรปิดย้อนหลัง — ย้อนกลับไปในวันที่เธอเดินออกจากห้องเขา ใบหน้าเธอในตอนนั้น...เศร้ากว่าทุกสิ่งที่เขาเคยเห็น “แพร…” ชื่อเธอหลุดจากปากเขาเบา ๆ เขาไม่คิดเลยว่า เด็กฝึกงานคนนี้จะมีอิทธิพลต่อเขาได้ขนาดนี้ ทั้งที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่เขากลับรู้สึกลึกซึ้งกับเธอเหลือเกิน อคิณขับรถออกจากตึกกลางคืน ลมเย็นของกรุงเทพฯ ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เมื่อภาพที่ค้างในหัวคือ คืนที่เธอนอนซบอกเขา พึมพำว่า “...ถ้าไม่ได้สำคัญกับคุณ อย่ากอดแพรไว้แบบนี้เลยนะคะ” ตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบ แค่ดึงเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น แต่วันนี้...เขารู้แล้ว เขาไม่ควรปล่อยให้เธอพูดคำนั้นคนเดียว วันที่สาม เขาขับรถไปที่มหาวิทยาลัยที่เธอเรียน จอดอยู่หน้าตึกคณะ โดยไม่มีเหตุผล ไม่เจอเธอ ไม่เห็นแม้แต่เงา “ทำไมต้องอยากเห็นหน้าเธอขนาดนี้วะ...” เขาบ่นกับตัวเอง พลางขบฟันแน่น ทั้งที่ผู้หญิงมากมายพร้อมจะเข้าหา แต่คนที่เขาอยากเห็นหน้ากลับ...หายไป คืนนั้น เขากลับมาที่บริษัท เดินเข้าห้องทำงานตัวเอง ในห้องที่เธอเคยยืนพิงผนัง ยิ้มแก้มแดง หลังจากคืนที่เขาทำให้เธอร้อง... ทั้งน้ำตาและความสุข เขาเปิดลิ้นชักที่ไม่เคยเปิด หยิบกำไลเส้นบาง ๆ ที่เธอลืมไว้ตอนฝึกงานวันแรก — ตอนเธอยกกาแฟแล้วเผลอทำตก เขาไม่เคยคืน แต่ก็ไม่เคยโยนทิ้ง วันนี้…เขาถือมันไว้แน่น แล้วพึมพำกับตัวเองในความมืด “กลับมา...ได้ไหมแพร” ทันใดนั้นไอจีได้แจ้งเตือน ว่าแพรได้ลงสตอรี่ไอจี อคิณรีบกดเข้าไปดู ทันทีที่เขากดเข้าไปดู เขาขบกรามแน่น แพรลงรูปพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน แต่ในภาพ มีผู้ชายคนนึงยืนอยู่ แต่ถ่ายจากด้านหลัง มันทำให้อคิณโมโหเป็นอย่างมาก อคิณ: ...ฉันต้องเอาตัวเธอกลับมาลงโทษให้ได้แพร เธอจะไปมีใคร นอกจากฉันไม่ได้ เธอเป็นเมียฉันแล้ว คำๆนี้หลุดออกจากปากอคิณ ทั้งที่ผ่านมา เขาไม่เคยคิดจะสานสัมพันธ์กับใครด้วยซ้ำ ในใจอคิณตอนนี้ แทบบ้า อยากจะรีบไปเอาตัวแพรกลับมาทันที แต่ติดที่สัปดาห์นี้มีนัดทานข้าวกับคุณแม่ และผู้ใหญ่ที่เคารพ ซึ่งมันมีผลต่อธุรกิจของเขา แต่อคินไม่รู้เลยว่า การนัดทานข้าวครั้งนี้ จะเป็นการนัดดูตัวว่าที่คู่หมั้นของเขาเอง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more