ตอนที่ 6 : โลกมันกลม หรือโชคชะตากำลังจัดฉาก
929 คำ
หลังกลับบ้านต่างจังหวัดได้ไม่กี่วัน
แพรก็เริ่มยิ้มออกได้มากขึ้น — ยิ้มที่ไม่มีเขาอยู่ในใจทุกวินาทีอีกต่อไป
และหนึ่งในคนที่ช่วยให้ใจเธอเบาขึ้น...ก็คือ พี่ธาม
รุ่นพี่ที่เคยแอบชอบกันแบบเด็ก ๆ แต่ไม่มีโอกาสได้พูดชัดเจน
-------------
ฮัลโหล....แพร
พี่ธาม กลับมากรุงเทพแล้วหรอคะ
“อืม…คุณพ่ออยากให้พี่กลับมาเร็วขึ้น
เขายิ้มบาง ๆ
บริษัทครอบครัวธาม “เป็นบริษัทนำเข้าเครื่องมือแพทย์…
ออฟฟิศพี่อยู่ถัดจากตึกที่แพรฝึกงานนั่นแหละ ใกล้กว่าที่คิดอีก”
แพรนิ่งไป ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะหัวใจเธอสั่นในแบบที่อคิณไม่เคยทำให้รู้สึกแบบนี้มาก่อน — สั่นเพราะอบอุ่น...ไม่ใช่ร้อนรุ่ม
วันจันทร์
แพรกลับมาทำงานที่ออฟฟิศอคิณอีกครั้ง เพื่อน ๆ ดีใจ บางคนแซวว่าเธอดู “สดใสขึ้น” แต่ไม่มีใครรู้เลย ว่าความรู้สึกนั้น เกิดจากการ “เลือกเดินออกมา” ของเธอ และในเย็นวันนั้น...
เธอได้พบเขาอีกครั้ง พี่ธาม ยืนรอเธอหน้าตึก
เขายื่นกาแฟเย็นมาให้ “ไม่หวานนะ ตามที่แพรชอบ” แพรยิ้ม ไม่คิดว่าเขาจะจำได้ขนาดนี้
“นี่…พี่เพิ่งรู้มาเหมือนกัน ว่าบริษัทของพี่ มีห้องประชุมที่มองเห็นออฟฟิศฝั่งตึกแพรพอดี”
เขายิ้มเล็ก ๆ
“ถ้าวันไหนอยากโดดงาน ก็ส่งซิกมาได้เลยนะ จะพาหนี”
แพรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเผลอถาม
“แล้ว…พี่ธามเคยมีแฟนไหมคะ?”
เขาชะงักไปเล็กน้อย
“เคย...แต่เลิกกันนานแล้ว”
“แล้วตอนนี้ล่ะคะ” แพรถามต่อ แต่เสียงแผ่วลง
พี่ธามมองหน้าเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบ
“ตอนนี้...สนใจแค่คนเดียว”
คืนนั้น แพรกลับห้องพร้อมหัวใจที่มี “รอยยิ้ม”
แต่ลึก ๆ ก็ยังมีคำถามที่ไม่มีคำตอบ
—
ในอีกฝั่งของตึก
อคิณนั่งอยู่ในห้องประชุมชั้นบน
มองภาพจากกล้องวงจรปิด ที่แพรยืนคุยกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง
เขาเพิ่งรู้ว่า...ผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดา
แต่คือ “เจ้าของบริษัทนำเข้าอุปกรณ์การแพทย์ที่มีมูลค่ากว่าร้อยล้าน”
คนที่ “ดูจริงจังกับแพร”…และดูเหมือน “แพรจะยิ้มให้จริง ๆ”
มือของเขากำแน่น
ไม่ใช่เพราะหึง...แต่เพราะเขาเพิ่งรู้ว่า
นี่คือครั้งแรกที่เขากำลังจะเสียอะไรบางอย่าง...ที่เขายังไม่เคยครอบครอง
อคิณไม่รู้ตัวว่าเขานั่งเงียบอยู่ในห้องทำงานมานานแค่ไหน ทุกข้อความงานที่ถูกส่งเข้ามา เขาไม่ได้เปิดอ่าน สายจากคณะกรรมการ เขาให้เลขาฯ รับแทนทั้งหมด
สิ่งเดียวที่เขาทำ…คือมองภาพจากกล้องวงจรปิด
และดูเวลาที่แพรลงลิฟต์กลับบ้าน… พร้อมกับผู้ชายคนนั้น
"รุ่นพี่เหรอ" เขาพึมพำ
“หรือคนใหม่ที่เธอคิดจะจริงจัง?”
คำถามที่ไม่มีคำตอบ
แต่ทุกวินาที... เขารู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในตัวเขา “หายไปแล้วจริง ๆ”
—
วันถัดมา
แพรนั่งประชุมอยู่กับทีมงานแผนกมาร์เก็ตติ้ง
เธอยังคงนิ่ง สุภาพ และทำหน้าที่ได้ดี
จนกระทั่งประตูห้องประชุมเปิด
“คุณอคิณ...?”
เสียงผู้จัดการพูดชื่อเขาอย่างประหลาดใจ — เพราะ CEO ไม่เคยเข้าร่วมประชุมเล็ก ๆ แบบนี้เลย
เขาเดินเข้ามาเงียบ ๆ
ทุกคนลุกขึ้นทันที
“นั่งเถอะครับ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
สายตาเขากวาดมองทั้งห้อง
แต่หยุดที่แพร — ที่กำลังก้มหน้าเขียนบนกระดาษโน้ต
“มีข้อเสนอใหม่เรื่องการตลาดไตรมาสหน้าใช่ไหม?”
เขาถามผู้จัดการ แต่สายตา...ยังไม่ละจากเธอ
“เอ่อ…ใช่ค่ะ เรากำลังเสนอแผนโปรเจกต์อินฟลูเอนเซอร์ร่วมกับทาง Everon Tech”
เสียงผู้จัดการเริ่มชะงัก
“...ซึ่งเป็นบริษัทของคุณธาม ลิขิตรัตน์”
อคิณนิ่ง
ก่อนจะพูดเสียงเย็น
“แผนนี้ระงับไว้ก่อน”
ทั้งห้องเงียบ
แพรเงยหน้าขึ้นช้า ๆ — มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
หลังประชุมจบ
อคิณเดินไปขวางทางเธอหน้าห้อง
“คุยกันหน่อย”
แพรนิ่ง
“เรื่องงานเหรอคะ?”
“เปล่า... เรื่องฉันกับเธอ”
—
ห้องทำงาน CEO
เขาเดินนำเธอเข้าไป ก่อนจะปิดประตูดัง “แกร๊ก”
เสียงล็อกประตูทำให้เธอรู้สึกเหมือนเดจาวู
แต่คราวนี้เธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
“คุณไม่มีสิทธิ์มาระงับโปรเจกต์โดยไม่มีเหตุผล”
เธอพูดอย่างมั่นคง
“ถ้าแค่นี้คือเหตุผลที่ให้ฉันมาคุย...ก็ขอตัวค่ะ”
เธอกำลังจะหันหลัง
แต่มือเขาคว้าแขนเธอไว้ทัน
“แพร...ฉันขอโทษ”
ประโยคที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากเขา
“ฉันไม่เคยพูดคำนี้กับใคร…แต่ฉันเสียเธอไปไม่ได้”
แพรมองเขา
“คุณไม่ได้เสียอะไรไปทั้งนั้นค่ะ เพราะคุณไม่เคยต้องการมัน”
เขานิ่ง…แววตาสั่น
เธอก้าวถอยออกหนึ่งก้าว
แต่เขากลับก้าวเข้ามาใกล้แทน
“ฉันยอมทุกอย่าง...ขอแค่เธออย่าหายไปอีก”
แพรนิ่ง ใจเธอสั่น แต่เธอยังไม่พูดอะไร
ก่อนจะเปิดประตู เดินออกมา…ทิ้งเขาไว้กับความเงียบอีกครั้ง
คืนนั้น อคิณนั่งอยู่ลำพังในห้องประชุม
มองเอกสารแผนการตลาดร่วมกับ Everon Tech ที่เขาสั่งระงับ เขาหยิบปากกา
แล้วเซ็นชื่ออนุมัติ...ทั้งที่มือยังสั่น
เพราะคนที่ไม่เคย "ยอม"... ยอมแล้วจริง ๆ ในครั้งนี้
- ผู้เขียน
