“พ่อก็อยากจะเห็นลูกมีความสุขนะไหม แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ลูกอยากจะเป็นชี้ปากชาวบ้านเขาหรือไงห้ะ…” ชลเทพพูดออกไปด้วยเสียงเข้ม
“ใจเย็นๆสิคะคุณ ลูกเขาก็แค่พูดในสิ่งที่เขาต้องการ…ฉันว่าบางทีเรื่องนี้เราก็ควรจะให้ลูกตัดสินใจเอาเองนะคะ ยังไงยัยไหมกับตามภามเขาก็มาถึงขั้นนี้แล้ว” พานทองจับแขนของสามีไว้แบบเตือนให้เขานั้นใจเย็นลง เพราะเรื่องนี้มันก็ควรให้แพรไหมตัดสินใจเอง
“ถ้าให้ลูกตัดสินใจเองก็คงจะหนีไม่พ้นขนข้าวของไปอยู่กับมันน่ะสิ” ชลเทพพูดตอบภรรยาไปด้วยเสียงเข้ม ก่อนจะมองหน้าของภัคพลอย่างหมั่นไส้
“คุณก็ต้องเคารพการตัดสินใจของลูกสิคะ ลูกเราโตแล้วนะคะ เขารู้จักคิดและตัดสินใจเองได้แล้วว่าเขาควรทำอะไรไม่ควรทำอะไรน่ะ” พานทองพูดตอบสามีไป
“ถ้าลูกเรารู้จักคิดรู้จักโต ยัยไหมมันจะไปเป็นชู้กับมันจนมีเคนโซ่ไหมคุณ…คุณอย่าใจดีกับลูกนักเลย เห็นไหมว่ามันทำให้ลูกเราเสียคนน่ะ ผมกำลังช่วยลูกเราอยู่นะคุณ…” ชลเทพ
