ด้านอังคณาที่เดินออกมาจากร้านอาหารแล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจเลย ก่อนจะพูดบ่นออกไปอย่างอดไม่ได้
“ร้านอาหารมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาเจอกันด้วยเนี่ย นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย…เฮ้อ…” อังคณาพูดออกมาแล้วก็ทำหน้าเซ็งๆ เพราะเธอไม่คิดว่าโลกมันจะกลมจนมาเจอเด็กบาร์โฮสที่เธอเลี้ยงไว้นิ
“พี่เนยครับ…เจอกันแล้วไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอครับ รู้ไหมครับว่าผมคิดถึงพี่เนยน่ะ…” เสียงของเจนภพพูดออกไปขณะที่เขากำลังเดินเข้าไปหาอังคณา หญิงสาวที่คอยซัพเพอร์เขาและซื้อดริ้งของเขาจนตอนนี้เขาได้ขึ้นเป็นเบอร์ต้นๆของร้าน
“อ่อ…น้องต้าร์…พอดีช่วงนี้พี่ยุ่งๆน่ะก็เลยไม่ค่อยได้ไปเที่ยว ไว้ว่างๆพี่ไปละกันนะน้องต้าร์…” อังคณาพูดตอบไปแล้วก็ยิ้มให้ชายหนุ่มไป เพราะเธอจะไปได้ยังไงล่ะวันๆเธอคลุกอยู่กับเนวินตลอดเลยนิ ทำให้ช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้เธอแทบไม่ได้ไปเที่ยวกลางคืนกันเลย
“ครับ…ผมจะรอพี่เนยนะครับ…ว่าแต่พี่เ
