“ผมว่าไม่ดีมั้งครับ…ผม…ผม..อ่อ…ผมไม่ค่อยสะดวกน่ะครับ พอดีผมมีงานที่กรุงเทพต่ออีกน่ะครับ อยู่ต่ไม่ได้ครับ ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ” เนวินพูดปฎิเสธไปแบบเกรงๆ เพราะเธอเล่นรุกเขาแรงมาก นี่ถ้าคีรินมาเห็นเมียมันกอดเขาแบบนี้ เขาล่ะไม่อยากจะคิดภาพเลย เขาจึงเอามือของชลธิชาออกแล้วเขาก็รีบลุกขึ้นทันที
“พรึบ! จะรีบไปไหนล่ะคะผู้กอง..อยู่คุยกันก่อนสิคะ มานี่นั่งนี่ค่ะ…ฮึบ..มาสิคะ…” ชลธิชาพูดไปก็ดึงมือเขาให้กลับลงมานั่งกับเธอ
“ไม่ดีมั้งครับ…คีรินมันรอผมอยู่ที่ห้องน่ะครับ…”เนวินตอบไปแล้วก็ทำตัวแข็งทื่อไม่ยอมนั่งลง แต่เธอก็แรงเยอะจริงๆ ดึงเขาทีจนเขาจะล้มอยู่แล้ว
“เขารอก็ปล่อยให้เขารอไปสิคะ ผู้กองอยู่คุยกับธิชาก่อนค่ะ….ว้าย…พรึบ…” ชลธิชาบอกไปก็ดึงเขากระตุกอย่างแรง จนเนวินนั้นเสียหลักล้มลงมาหาเธอ จนตัวเธอนั้นเอนหลังนอนล้มลงไปที่เก้าอี้นอนชายหาดอย่างตกใจพร้อมกับตาที่เบิกกว้าง
“เห้ย!...” เนวินร้องอย่างตก
