“แต่สวรรค์ของพวกคนจน ก็แค่การจินตนาการ”
“ไม่รู้ล่ะ เพราะถ้าที่ใดก็ตามที่ฉันอยู่แล้วมีความสุข สบายใจ ที่ตรงนั้นก็เป็นสวรรค์สำหรับฉันได้ ไม่จำเป็นต้องมีเงินเยอะแยะอะไรเลย”
“พูดซะเป็นนางเอก” วิกเตอร์คิดว่าคนจนมักจะชอบหลอกตัวเองเสมอ พวกเขาอยู่รอดได้ก็เพราะความฝันลม ๆ แล้ง ๆ และโชควาสนาฟ้าบันดาลที่ไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ ดังเช่นที่ผู้หญิงคนนี้กำลังประสบอยู่ เธอค่อนข้างจะโชคดีที่ได้มาเจอกับผู้ชายอย่างเขา เธอจะรู้สึกสำนึกบ้างไหม
“ผมยอมคุณก็ได้” ปากเขายอม แต่ใจเขาไม่ เธอรู้ดี คนอย่างเขาจะเข้าใจสัจธรรมชีวิตได้อย่างไร “ถ้าอย่างนั้น แล้วตอนนี้ ที่นี่เป็นสวรรค์สำหรับคุณไหม”
เธอมองเขาด้วยสายตาน่ากลัว
“คนที่เราอยู่ด้วย จะเป็นผู้กำหนดกฎเกณฑ์นี้”
“หมายถึงอะไร”
“ฉันอิ่มแล้วค่ะ” หญิงสาววางช้อนและมีดลง ดื่มน้ำสะอาดล้างคอ และไม่ใยดีจะพูดกับเขาแล้ว “ฉันจะลงไปเดินเล่นข้างล่างนะคะ”
เธอลุกขึ้น ทำท่าจะไป ชา
