“ทำไมตอนมองจากชายหาด ดูใกล้นิดเดียวเอง”
แต่เพราะสองข้างทาง คือน้ำทะเลสีฟ้าสดใสแจ๋ว ความเพลิดเพลินจึงทำให้ฝีเท้าของเธอลืมที่จะหยุด
“ไม่ได้ อุตส่าห์เดินมาตั้งไกลแล้วนี่” ดินแดนที่อยู่เบื้องหน้า ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หน้าไหน ก็คงไม่ตัดสินใจหันหลังกลับเป็นแน่ เพรายิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งมองเห็นความงดงามที่ตระกรานตา “เหมือนว่าจะมีบ้านอยู่บนเกาะด้วย”
ดวงตาของเธอมองเห็นปลายยอดของคฤหาสน์ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางของเกาะ เกาะอันล้อมกรอบไว้ด้วยหุบเหวและหน้าผาตลอดแนว มีป่าหนาทึบเป็นกำแพงชั้นใหญ่ โอบกอดความคร่ำคร่าของนิวาสถานอันเลืองชื่อเอาไว้
“ในที่สุดก็มาถึงเสียที” สองเท้าของเจ้าหล่อนเดินผ่านหาดทรายขนาดเล็ก ก้าวเข้าสู่พื้นดินของเกาะ กระทั่งเหยียบอยู่บนผืนดินอันปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีม่วง
“forget me not” หญิงสาวตื่นตาตื่นใจกับทุ่งดอกไม้ท่ามกลางป่าโปร่ง แม้จะดูรกเรื้อและวังเวงน่ากลัว แต่ความสวยของดอกไม้ที่
