“ความจริง ฉันยังไม่เห็นหลักฐานที่บอกว่าบ้านนี้เป็นของคุณเลย คุณแอบอ้างรึเปล่าก็ไม่รู้”
วิกเตอร์ยิ้มกริ่ม ลงจากสตู แสร้งทำเป็นเดินไปมาอย่างสบายใจ ขณะเจ้าหล่อนลากกระเป๋าเข้ามาในร้าน เธอไม่สนใจเขาอีกแล้ว เธอเดินเข้าไปในครัว เพื่อจะหาอาหารประทังหิว เธอหยิบขนมปังมายัดเข้าปากด้วยความรวดเร็ว แล้วเคี้ยวจนแก้มตุ่ย เขาเดินตามเข้ามา ในมือยังคงคีบแก้วไวน์ในท่วงท่าสง่างาม ส่วนอีกมือก็ถือขวดนั้นมาด้วย เขาทำหน้าตาตกใจที่เห็นเธอกินอย่างตะกระตะกราม
“พระเจ้า ปากเธอนี่มันอันตรายจริงๆ”
มาลินีไม่สนใจคำวิจารณ์นั้น เธอหยิบขนมมากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย เขาทำสีหน้าขยะแขยง
“มือสกปรกแบบนี้ ยังหยิบอาหารเข้าปากได้ไม่หยุด มนุษย์แบบนี้เองที่มีร่างกายพิเศษ สามารถต่อต้านเชื้อโรคได้ดี แม้จะมีเข้ามามากมายแค่ไหนก็เถอะนะ”
เขาลองหยิบขนมพวกนั้นมาดมดู แล้วเคาะกับโต๊ะไม้กลางห้องแรงๆ
“ขนมแข็งอย่างกับหิน เคี้ยวเข้าไปได้ยังไง แถ
