"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่คงต้องนอนรอดูอาการก่อน"
"ไม่มีอะไรน่าห่วงใช่ไหมครับหมอ?"
"ใช่ครับกระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญอะไร แต่ที่ยังโคม่าเพราะคนไข้เสียเลือดมากก่อนมาถึงเพราะงั้นคืนนี้หมอคงต้องเฝ้าดูอาการก่อน"
"ครับขอบคุณมาก"
ผมถอนหายใจออกมาเสียงดัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แปลว่าหยกจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์
"เอาน่ายังไงก็ถึงมือหมอแล้ว"
พี่ช้างที่เพิ่งคุยกับหมอเสร็จเดินมาตบบ่าผมเบาๆ ขณะที่ผมก็พยักหน้าตอบเพราะไม่อยากให้พี่ช้างคิดมากไปกว่านี้
ตึกๆ
"เป็นไงบ้างวะ?"
ไอ้ลักษณ์วิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกลพร้อมกับไอ้เดย์ที่กำลังมองมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง
"น้องหยกพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังต้องรอดูอาการ แล้วทางพวกมึงเป็นไง"
"โคตรแย่ผู้จัดการไอ้โซ่แม่งสติแตกกรี๊ดไม่หยุดจนตำรวจต้องหาของปิดปาก ส่วนไอ้หนึ่งเงียบไปเลยมันคงกลัวสิ่งที่กำลังจะตามมา"
"มันควรจะกลัวตั้งแต่คิดจะทำร้ายคนของกูแล้ว"
พี่ช้าง
