เธอไม่สน โยนกระถางต้นไม้หล่นลงจนแตกกระจัดกระจาย
“จุ๊ๆ พูดผิดพูดใหม่ได้นะครับ บ้านหลังนี้เป็นของเจ้านายผม”
“หึ! ต่อไปก็ต้องเป็นของฉัน เพราะฉันไม่ยอมปล่อยพี่เคนให้หลุดมือไปได้แน่นอน”
“ผู้หญิงอะไร ประกาศว่าจะจับผู้ชายอย่างน่าไม่อาย”
“ด้านได้อายอด แต่มันก็เรื่องของฉัน นายยุ่งอะไรด้วย ไอ้ขี้ข้า แหวะ!”
พิมพ์พรรณเบ้ปากใส่อย่างรังเกียจ ยอมรับว่าหมอนี่หล่ออยู่หรอก แต่เป็นแค่ขี้ข้า ยังไงเธอก็ไม่มองผู้ชายหน้าไหนนอกจากเควินเพียงคนเดียว
“ผู้หญิงอย่างคุณต่อให้แก้ผ้า ฉีกแข้งฉีกขาก็ไม่มีใครเอา”
“กรี๊ดดด ไอ้บ้า ไอ้ต่ำ แกกล้าว่าฉันอย่างนั้นเหรอ” ผู้ชายอะไรปากเสียที่สุด
“นั่นคุณจะทำอะไร” สิงห์หรี่ตามองมือเล็กๆ ที่ไปคว้าเศษกระถางมาถือเอาไว้
“ปากเน่า ปากเสีย มันต้องเจอแบบนี้” พิมพ์พรรณหยิบเศษกระถางขว้างปาใส่ไม่ยั้ง สิงห์หลบเป็นพัลวันก่อนจะร้องด้วยความเจ็บเมื่อพลาดท่าถูกเศษกระถางกระแทกเข้าที่หางคิ้ว
“
