“ใช่ แกกับฉันไม่ได้กินข้าวกันตั้งนานแล้ว แกมัวแต่ขลุกอยู่กับคุณหนึ่ง ปล่อยๆ เธอไปบ้างเถอะ ไปกินข้าวกัน” รุจน์กอดบ่าเพื่อน ชวนออกไปกินข้าว เควินงุนงงแต่ก็เดินตามออกไป
“ไปรถฉันดีกว่า ทางเดียวกันไปด้วยกันประหยัดน้ำมัน” รุจน์รีบบอกเพื่อน
“ไม่เป็นไร ขับตามกันไปก็ได้”
“ไปเถอะน่า ยังไงแกก็ต้องผ่านทางโรงพยาบาลอยู่แล้ว ยังไงก็ค่อยกลับมาเอารถ”
“ก็ได้ แล้วแต่แก” เควินไม่อยากเรื่องมาก เพราะอยากกินให้เสร็จๆ ไปจะได้รีบกลับ
“แกพาฉันมากินไกลจัง ความจริงกินใกล้ๆ ก็ได้” เควินเริ่มบ่นเมื่อเห็นว่าเพื่อนขับรถมาไกล
“ไปกินร้านนอกเมืองกันนะแก ฉันอยากกิน”
“อะไรของแกนี่ จะขับไปไหนไกลทำไม ใกล้ๆ ก็มีไม่แวะ”
“ตามใจฉันหน่อยสิ” รุจน์ยังมุ่งหน้าขับรถออกนอกเมืองโดยไม่ฟังคำทัดทานของเพื่อน เควินเลยปล่อยเลยตามเลย เพราะยังไงก็นั่งรถมาด้วยกันแล้ว
รุจน์เลี้ยวรถเข้าไปจอดยังร้านอาหารที่คิดว่าไกลที่สุด ก่อนจะสั่งอาหาร
