“อื้อ...” เสียงแหบแห้งสั่นสะท้าน ก่อนจะปรือตาขึ้นมอง ความเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์ทำให้ร่างเล็กแทบขยับไปไหนไม่ได้
“ตื่นแล้ว ก็ทำหน้าที่ของเธอซะ อย่าให้ฉันต้องโมโหไปมากกว่านี้” เควินดึงมือเล็กให้เธอฟื้นคืนสติ
“โอ๊ย! ฮึกๆๆ ฮือๆๆ ฉันไม่ไหวแล้ว พอเถอะ” เพชรน้ำหนึ่งครางประท้วง เธอร้องไห้สะอื้นฮักๆ
“ไม่ไหวก็ต้องทน” เควินแยกขาเพรียวออกจากกัน ก่อนจะสอดเสียบกายเข้าหาอัดกระแทกอย่างไร้ความปรานี
“โอ๊ย! ฮือๆๆ คนใจร้าย” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บปวด ไม่มีความรู้สึกเสียวซ่านเป็นสุขอย่างที่ควรจะเป็น เควินปัดความสงสารออกไปเมื่อเห็นเธอเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
เพชรน้ำหนึ่งร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง เธอสลบไปแล้วพอฟื้นขึ้นมา เขายังขยับอยู่ในตัวเธอ หญิงสาวเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด เธอค่อยๆ กัดลิ้นตัวเอง ถ้าเธอกัดลิ้นตัวเองเธอต้องตายและพอเธอตายเธอก็จะไม่เจ็บปวดอีก
ร่างที่ลืมตาตื่นแต่ยังสงบนิ่งอยู่ทำให้เควินเหลือบม
