"ไงไอ้น้องชาย กูคิดว่าตายไปแล้ว " ไอ้โม ไอ้พี่ปากหมาเปิดประตูเข้ามาในห้องคอนโดของผมอย่างไม่ได้รับอนุญาต ก็อย่างที่รู้ว่าบ้านผมเป็นเจ้าของโรงแรมที่มีเครืออยู่แทบทุกจังหวัดในประเทศและต่างประเทศรวมทั้งคอนโดหรูแห่งนี้ด้วย มันเลยเข้าออกห้องผมได้สบายๆแบบนี้ไง
"มีไร" ผมถามมันพลางซดเหล้าเข้าปากอย่างอารมณ์เสีย
"กูมีงานให้มึงทำ" มันเดินเอาเท้าเขี่ยกระป๋องเบียออกตามทางแล้วนั่งลงโซฟา
"กูไม่ทำ" ผมปฏิเสธอย่างไร้เยื้อใย ไม่สนว่างานอะไรด้วย ตอนนี้มีแต่ปอปลาเท่านั้นที่ผมจะสนใจ
"มึงคิดว่าถ้าปอปลากลับมาแล้วจะรับสภาพนี้ของมึงได้มั้ยว่ะ ห้องเละเทะเหมือนหมาอยู่ งานการก็ไม่ทำ ยิ่งสภาพตัวมึงนี้ เมียมึงจะจำได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ไปอาบน้ำตัดผมให้เป็นผู้เป็นคน ห้องเดียวกูโทรให้คนขึ้นมาจัดการ แล้วไปทำงานตามที่กูบอก ถ้าไม่คิดถึงอนาคตตัวเอง ก็คิดถึงอนาคตของเมียกับลูกมึงบ้าง ทำตัวแบบนี้นี้หรอว่ะจะเป็นพ่อคน" ไอ้โมมันร่าย
