"ปอปลา" ผมพูดเสียงแผ่ว มองคนที่ทำตัวห่างเหิน เหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน
"ฉันบอกให้เปิดประตู" ปอปลาพูดเสียงเรียบ จนน่าตกใจ เธอไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับผม
พรึบ
"คิดถึง คิดถึงมากรู้มั้ย คิดถึงเมียกับลูกมาก" ผมดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแล้วพร่ำบอกคิดถึงปานจะขาดใจ ดีใจมากที่ได้เจอแต่กลับต้องเสียใจมากๆกับความเพิกเฉยของคนตรงหน้า
ปอปลา
"ใครเป็นเมียนายแล้วลูกนายอยู่ไหน อย่ามาพูดมั่วๆอย่างนี้" ฉันตวัดสายตามองไอ้คนใจร้ายตรงหน้าดิ้นตัวออกจากอ้อนแขนแกร่งที่ฉันคิดถึงมากที่สุด ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่
"ก็คนนี้ไงเมีย ลูกก็อยู่ในท้องเมียไงครับ" เขาชี้มาที่ฉันแล้วเอามือลูบท้องฉันเบาๆอย่างโอนโยน แค่เห็นเขาลูบท้องสัมผัสจากมือเขามันก็ทำให้น้ำตาฉันไหลเอ่อออกมาเป็นสาย ฉันต้องการสัมผัสนี้มาตลอดแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมือเขาแต่งงานไปแล้ว ฉันไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยใคร!
"อย่ามาแตะ เอามือ
