ตกดึกในวันเดียวกัน
แกร้ก~
ชานนท์เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของลูกสาวซึ่งในตอนนี้น้องเฌอก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วส่วนพะพิมนั้นก็กำลังจะออกจากห้อง เพราะถ้าน้องเฌอไม่ได้ไปนอนกับเธอที่ห้องเธอก็ไม่ได้มานอนที่นี่กับน้องเฌอเหมือนกัน
"คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ น้องเฌอแกนอนหลับไปแล้วค่ะ"
"ผมจะมานอนกับน้องเฌอนะ คุณจะกลับไปแล้วหรอ"
"ค่ะ ฉันก็จะกลับไปนอนแล้วเหมือนกัน"
"มานอนด้วยกันสิ"
"คุณนอนกับน้องเฌอเถอะค่ะฉันกลับไปนอนห้องของตัวเองดีกว่า"
"คุณรังเกียจผมเหรอ?"
"เปล่าค่ะ"
"แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมนอนกับผมล่ะในเมื่อเราสองคนก็เป็นพ่อกับแม่ของน้องเฌอนี่นา แกคงจะดีใจนะ ถ้าตื่นมาแล้วเจอเราสองคนนอนอยู่ด้วย"
"แต่เตียงแกแคบนะคะ"
"ไม่เห็นจะแคบตรงไหนเลย แบ่งพื้นที่ไว้ให้น้องเฌอเยอะหน่อยส่วนคุณก็ขยับเข้ามาหาผมเดี๋ยวผมจะกอดคุณเอาไว้เอง ไม่ต้องกลัวตกเตียงหรอก"
"พูดอะไรของคุณคะเนี่ย!"
"มาเถอะ เสีย
