Chapter 29
“ไม่จำเป็นค่ะ ฉันกลับเองได้” เดินไปไม่ไกลก็บ้านของเธอ แต่ไม่ไกลก็หลายกิโลเมตรเหมือนกัน เกลียวจันทร์กัดปาก เธอเผลอหน้าแดงกลัวใครรู้ว่าไม่สวมใส่กางเกงใน
เสียงข้อความในมือถือดังขึ้น ปรากฎว่าคนส่งคือภูผา
‘ให้คนของฉันไปส่งเถอะ เดินไม่ใส่กางเกงในออกไปแบบนั้นเดี๋ยวมีคนรู้จะลากไปข่มขืนเอาได้’
เธออยากจะกรีดร้อง เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง ถ้าไม่คิดว่าเธอไม่ได้รวยขนาดจะซื้อโทรศัพท์ได้แบบไม่ต้องคิดอะไร
“ขึ้นรถเถอะครับคุณเกลียวจันทร์ เสี่ยบอกว่าถ้าคุณไม่ดื้อเสี่ยจะยืดระยะเวลาการชำระหนี้ต่อไปอีกครับ” ประโยคนั้นของเชียรทำให้เกลียวจันทร์ถอนใจพรืด ยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี
หญิงสาวนึกเข่นเขี้ยวเขาอยู่ในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาเป็นเจ้าหนี้ แต่เธอเป็นแค่ลูกหนี้เท่านั้น
เกลียวจันทร์ไปสมัครงานหลายที่ แต่ไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานเลย หญิงสาวเริ่มท้อแท้กับการหางานทำ เธอมีผลการเรียนที่ดีเหตุใดถึงไม่มีใครรับเ
