สงคราม....
ผมกลับมาถึงบ้านแต่ก็ไม่เจอเมียเจอลูกเลยสักคนจนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าก่อนไปทำงานขวัญบอกว่าจะไปรับน้องฟรังกับไอ้เฟยที่สนามบิน พอคิดได้แบบนั้นผมก็ทำให้ผมเพิ่งนึกเรื่องนึงขึ้นมาได้ ถ้าไอ้เฟยมันกลับมาผมหวังว่าน้องข้าวลูกสาวผมคงไม่ติดมันแจเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ คือผมจำวันที่ไอ้เฟยมันเดินทางไปดูแลน้องสาวมันที่อเมริกาเนื่องจากน้องสาวมันเดินทางไปก่อนหน้านั้นแล้วลูกสาวผมร้องไห้จะตามไปด้วย คือตอนนั้นใครปลอบยังไงก็ไม่ฟังไม่เชื่อ เกาะขาไอ้เฟยแน่นจนมันเกือบขึ้นเครื่องไม่ทัน แต่ไม่รู้ว่ามันพูดยังไงกับน้องข้าวจนในที่สุดน้องข้าวก็หยุดร้อง และตลอดสองปีที่ผ่านมาน้องข้าวก็เอาแต่ถามขวัญว่าเมื่อไหร่แด๊ดดี้ของเธอจะกลับมาคือถามทุกวันเลยนะถามจนคนเป็นพ่ออย่างผมน้อยใจลูก ขนาดผมไปทำธุระต่างประเทศเกือบหนึ่งอาทิตย์แกยังไม่ถามหาผมสักคำมันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ เห้อออ แต่ก็ยังดีที่มีเจ้าแฝดที่ถามและโทรหาผมตลอด คือที
