สงคราม....
ด้วยความน้อยใจลูกน้อยใจเมียที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าผมผมก็เลยขึ้นมาอยู่บนห้องคนเดียวนั่งดูรูปลูกสาวตัวน้อยที่ผมถ่ายไว้ตั้งแต่วันแรกที่แกลืมตาดูโลกจนถึงปัจจุบันก็ผ่านมาห้าปีแล้ว แกโตขึ้นน่ารักขึ้นทุกวันฉลาดมากๆด้วยแม้จะมีดื้อบ้างตามวัยแต่ถ้าแกทำตัวไม่น่ารักผมก็จะดุและสอนทันที ผมไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กเอาแต่ใจเหมือนผมคือพอเห็นลูกร้องไห้งอแงเอาแต่ใจไม่ฟังใครมันทำให้ผมนึกถึงตัวเองผมก็เลยต้องดุลูกบ้างเป็นบางครั้งจะมีแค่ผมกับขวัญเท่านั้นและที่กล้าดุลูกส่วนคนอื่นไม่เคยมีใครกล้าเลยทุกคนจะโอ๋แกทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งไอ้ศึกรวมถึง...ไอ้เฟยด้วยที่มันตามใจลูกผมยิ่งกว่าอะไรของเล่นในบ้านนี่ผมกับขวัญแทบไม่ได้ซื้อเลยของไอ้เฟยทั้งนั้นที่มันซื้อมาฝากน้องข้าวลูกสาวผม เพราะแบบนี้ไงลูกผมถึงติดมันยิ่งกว่าติดผมที่เป็นพ่อแท้ๆ คิดแล้วก็น่าน้อยใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"พ่อขาาา พ่อขาาาา น้องเข้าไปขได้มั้ยค้าาา พ่อขาาาา"
