" งานแต่งงาน "
797 คำ
"ผมไม่แต่ง..!
"แกต้องแต่ง..ฉันสู่ขอหนูเกลจากแม่รำเพยแล้ว งานก็เตรียมไว้หมดแล้ว
"แม่....นี่มันชีวิตของผม...จะให้ผมเอายัยลูกคนใช้นั่นมาเป็นเมียได้งัย...ถ้าแม่อยากได้หลานก็บอก..เดี๋ยวผมจะจัดการให้ ไม่ต้องแต่งงานก็ได้..
"หึ..แกจะเอาลูกที่เกิดจากอีตัวพวกนั้นมาเป็นหลานฉันเนี้ยนะ...ฝันไปเถอะ
"ก็แม่อยากได้หลานไม่ใช่เหรอ. ถึงบังคับให้ผมแต่งงานกับยัยขี้เหร่นั่น
"แกเอาตาที่ไหนดู..ถ้าหนูเกลขี้เหร่..แล้วผู้หญิงที่ไหนจะสวย
"หึ..แม่ก็เขาข้างแต่ยัยคนใช้นั่น
"แกหยุดพูด แล้วไปเตรียมตัวได้แล้ว ยังงัยวันนี้แกก็ต้องแต่ง...
"แม๊.......
"ไม่ต้องมาเรียก...ยังงัยฉันก็ยืนยันว่าฉันจะให้แกแต่งกับหนูเกล
"..แต่งกับผม..แล้วแม่ถามยัยนั่นรึยังว่าเธออยากแต่งไหม
"แต่งสิ....หรือแกมองไม่ออกว่าน้องคิดยังงัยกับแก...
"หึ..คงจะดีใจจนเนื้อเต้นทั้งแม่ทั้งลูกสินะ....” น้ำเสียงประชดของเขาเย็นเฉียบ ริมฝีปากกระตุกยิ้มเหยียดอย่างดูแคลน
"ตาเว...อย่าพูดแบบนี้กับแม่รำเพยนะ...แกรู้ไหมว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตแก..ถ้าไม่มีเขาป่านนี้แกตายไปพร้อมกับพ่อของแกแล้ว..
"แม่ก็ให้เงินเป็นการตอบแทนเขาไปสิ ไม่เห็นต้องแต่งเลย...สองคนนั้นจนจะตาย..ให้เงินไปก็จบ..” คำพูดของเวหาเย็นชาราวกับไม่มีหัวใจ แววตาเย้ยหยันปนรังเกียจ
"ฉันชอบหนูเกล..หนูเกลเพียบพร้อมทุกอย่าง...ทั้งเรียนเก่ง...ทำงานบ้านเก่ง..ทำอาหารก็เก่งด้วยนะ...เหมาะกับการที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ฉัน” แม่พูดด้วยสีหน้าภูมิใจ ชัดเจนว่ามีความรักและชื่นชมในตัวเด็กสาวคนนั้นจริงๆ
"ยังงัยก็จะบังคับผมให้แต่งกับยัยนั่นให้ได้เลยใช่ไหม..” เวหายืนจ้องแม่เขม็ง เสียงเข้มต่ำราวกับคนที่พยายามข่มความรู้สึก
"ใช่..
"ก็ได้แค่ผมมีข้อแลกเปลี่ยน
"อะไร....
"ผมแต่งกับยัยนั่นก็ได้ แต่แม่ต้องยกไนต์คลับให้เป็นคนดูแล
"ก็ได้...ฉันจะยกให้แก
ผมชื่อ เวหา อายุ 25 ปี เรียนบริหารปี 4 เป็นลูกชายคนโตของตระกูล มีน้องชายชื่อวายุ พ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุได้ 10 ขวบ ตอนนี้ผมจึงมีแค่แม่กับน้องชาย แม่บังคับให้ผมแต่งงานกับยัยคนใช้ ซึ่งเป็นลูกสาวของคนที่เคยช่วยชีวิตผม ตั้งแต่เด็กยัยนั่นชอบเอานั่นเอานี่มาให้ผม บอกว่าชอบผมอย่างนั้นอย่างนี้ และตามผมต้อยๆ ผมไม่ชอบขี้หน้ายัยนั่นเลย เธอขี้เหร่มาก เนื้อตัวสกปรก มอมแมม น้ำมูก น้ำลายเต็มไปหมด ยิ่งเห็นยิ่งน่ารังเกียจ เจอทีไรผมไม่เคยมองหน้ายัยนั่นเลยสักครั้ง
@09.09 น.
งานแต่งงานถูกจัดขึ้นที่บ้านโดยแขกที่มาร่วมงานมีเพียงญาติสนิทเท่านั้น ขนาดเพื่อนๆของผม มันยังไม่รู้เลยว่าผมแต่งงาน สาบานเลยว่าเรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด ฝั่งของยัยนั่นก็มีแค่แม่เธอกับคนรับใช้คนอื่นๆ
บรรยากาศภายในบ้านเงียบงัน งานแต่งถูกจัดอย่างเรียบง่าย แต่ทุกมุมถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวนวล และกลิ่นหอมจางๆ ของดอกลิลลี่ลอยในอากาศ เย็นเช้าของวันใหม่กลับปกคลุมด้วยบรรยากาศที่ไม่มีความสุขแม้แต่นิดเดียว
เวหานั่งนิ่งอยู่ข้างเจ้าสาวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ขมวดคิ้วแน่นจนเกิดรอยพับตรงหน้าผาก มือที่วางบนตักกำแน่น ริมฝีปากเม้มสนิทอย่างไม่ยอมให้ความรู้สึกใดๆ เผยออกมา
"ตาเว..ทำหน้าดีๆหน่อย...แม่ดุผมในขนาดที่กำลังเข้าพิธีผมทำหน้างอบิดไปบิดมาไม่สบอารมณ์
"สวมแหวนให้น้องสิ...
"เอามือมา..ลีลาอยู่ได้..
"ขอโทษค่ะ
พิธีเสร็จสิ้นผมจึงรีบกลับคอนโดทันที...
"นี่ตาเว...ใจคอจะไม่พูดกับน้องบ้างเลยหรืองัย...
"ไม่...ผมขยะแขยง...หน้ายังไม่อยากจะมอง..
"เว แกพูดดีดีกับน้องหน่อย..
"ไม่เป็นไรค่ะ..คุณท่าน..เกลไม่ถือสาอะไร..
"อย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาถือสาฉัน..ยัยคนใช้
"ตาเว...!!!!...
"ถ้าแกจะไป..แกต้องพาน้องไปอยู่คอนโดด้วย
"ได้งัย...ผมไม่ยอมพายัยนี้ไปอยู่คอนโดผมหรอกครับ..
"แต่แกแต่งงานกับน้องแล้ว..แกอยู่ไหนน้องก็ต้องอยู่ด้วย...ไม่อย่างนั้นฉันจะยกเลิกการโอนหุ้นไนต์คลับให้แก
"แม่..!!!!!.... ผมพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ..
"เธอนี้มันตัวซวยชัดๆ..ยืนเซ่ออยู่ทำไม...ไปเก็บของ..
"ค่ะ
- ผู้เขียน
