ต้นหลิวเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นการแจ้งเตือนข้อความที่เพื่อน ๆ ส่งกันเข้ามาเกือบยี่สิบข้อความ รวมถึงสายที่ไม่ได้รับอีกมากกว่าสิบสาย เธอยกมือมาขยี้ตารัว ๆ ก่อนที่จะไม่รอช้ารีบกดโทรกลับหาเพื่อนตัวเองทันที
ติ๊ด
(ไอ้ต้นหลิว นี่แกหนีกลับบ้านไม่บอกพวกฉันเหรอ!) ทันทีที่วารินรับสาย เธอก็เอ่ยบ่นต้นหลิวเสียงดังลั่นออกมาจากลำโพงโทรศัพท์
"บะ เบา ๆ สิ เจ็บหูหมดแล้ว" ต้นหลิวรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากใบหู ก่อนจะใช้มือเรียวข้างหนึ่งมาคลึงหูตัวเอง หูแตกไปจริง ๆ แล้วมั้งเนี่ย
(ถามไง เมื่อคืนทำไมจู่ ๆ ถึงหนีกลับไปก่อนดื้อ ๆ)
“วา เมื่อคืนแกไม่ได้มาส่งฉันงั้นเหรอ”
(ถามอะไรน่ะ แกหายหัวไปตั้งแต่ที่บอกว่าจะออกไปสูดอากาศ…เดี๋ยวก่อนนะ นี่แกอยู่ไหนอะ)
“อยู่ห้อง”
(เอ้า แล้วทำไมถามเหมือนไม่ได้กลับเอง หรือว่าเธอไม่ได้กลับด้วยตัวเองอย่างนั้นเหรอ) คำถามของวารินทำเอาต้นหลิวชะงัก เพราะเธอจำไม่ได้เลยว่าตัวเองกล
