"ปะ ปล่อยเราเลย คนเยอะนะ" ต้นหลิวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกได้ถึงหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอที่เริ่มเต้นกระหน่ำขึ้นเมื่อร่างกายของเธอแนบชิดกับเขา
"ทำไมหน้าแดง"
"ระ เราเปล่านะ" ต้นหลิวรีบเอ่ยตอบเธอเบือนหน้าแดงก่ำของตัวเองหนีไต้ฝุ่นพร้อมกับลอบกัดปากเบา ๆ ออกมา
"น้อง!"
ขวับ
ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนหยอกล้อกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นทำให้ไต้ฝุ่นและต้นหลิวหันขวับไปมอง
และเมื่อไต้ฝุ่นเห็นว่าคนที่เอ่ยเรียกต้นหลิวเป็นใครใบหน้าหล่อคมคายของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบและถอนหายใจออกมาหนัก ๆ หนึ่งทีด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์
มารไม่มีบารมีไม่เกิดจริง ๆ ว่ะกู ขอบคุณนะเชี่ยไทยที่สไลด์หน้ามาทั้งที่กูไม่ต้องการ ไอ้สันขวาน!
"เรียกเราเหรอคะ" ต้นหลิวชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับเลิกคิ้วถามท่าทางงุนงง
"อืม"
"จำฉันได้ไหม ที่สนามบาสเมื่อกี้ไง"
"อ๋อ จำได้ค่ะ" ต้นหลิวผงกหัว
