ช่วงเย็นของวันถัดมา
"รู้แล้ว เลิกจ้องฉันแบบนั้นสักที บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวไปส่ง" เสียงไต้ฝุ่นที่นอนดูโทรทัศน์อย่างตีมึนเอ่ยพูดเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของต้นหลิวที่จ้องมองเขาอย่างกดดันไม่ยอมละสายตา
"เดี๋ยวมันคือตอนไหนคะ"
"อีกแป๊บ"
"ถ้าจะไม่ไปส่งก็บอกเรามาตรง ๆ ค่ะ เราจะได้กลับเอง" เรียวปากสวยเอ่ยทำให้ไต้ฝุ่นรีบเลื่อนสายตาไปมองใบหน้าสวยที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอยู่
"ตอนเด็กแม่ให้กินข้าวกับอะไร"
"คะ? ก็กินเหมือนเด็กคนอื่น ๆ นั่นแหละค่ะ จำไม่ได้แล้ว" ไต้ฝุ่นพยักหน้าเมื่อได้ยินคำตอบของต้นหลิว
"แล้วทำไมถึงได้โตมาดื้อขนาดนี้วะ นึกว่ากินอะไรผิดสำแดงมาซะอีก" พูดจบเจ้าของใบหน้าหล่อก็ดึงสายตาของตัวเองกลับไปมองที่โทรทัศน์เช่นเดิม ต้นหลิวที่ได้ยินแบบนั้นก็เม้มปากแน่นและมองไต้ฝุ่นด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
"เราจะกลับเองแล้ว ไม่รอแล้วค่ะ เพราะพี่พูดคำนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แต่ก็ไม่พาเรากลับสักที"
"ทำไม
