เมื่อออกจากบ้านมาแล้ว ธีรนัยก็มุ่งตรงไปที่รถยนต์ส่วนตัวของตนเอง เพื่อที่จะไปหาเพื่อน เพราะตั้งแต่วันงานเลี้ยงเธอก็ยังไม่ได้ถามสารทุกข์สุกดิบเพื่อนเลย แล้วจบงานก็หายไปตอนไหนไม่รู้ พอเธอโทรไปถามก็กลับรีสอร์ทไปแล้ว ก็เลยต้องเยี่ยมเยือนซะหน่อย ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
“นี่แกเป็นอะไร อาการแปลกๆ นะเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า” ธีรนัยเอ่ยออกมา หลังจากที่เธอเดินมาหาเพื่อนตามที่มารดาของเพื่อนบอก แล้วพบว่าเพื่อนนั่งเหม่อรอยอยู่ที่ศาลาไม้ข้างๆ เรือนใหญ่นั่นเอง
“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร” ทอไหมเอ่ยอย่างซังกะตาย
“ไม่มีทางเป็นเหอะ อย่ามาบอกว่าไม่เป็นอะไร” ธีรนัยเอ่ยอย่างรู้ใจเป็นสนิท เป็นและเป็นมากๆ ด้วย ยังมาบอกว่าไม่เป็นอะไร เธอเชื่อเพื่อนเธอก็บ้าแล้ว
“ไม่เป็นจริงๆ” ทอไหมฉีกยิ้ม เพื่อพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด เพื่อนจะได้ไม่ซักต่อ แต่ทว่ามันดูเห็นความพิรุธได้อย่างชัดเจนมากกว่าเดิมเสีย
“เล่ามา” ธีรนัยเอ่ยเสียงเย
