หัวร้อนแค่ไหนไม่รู้ รู้แค่ว่าติณห์ขับรถมาจนถึงร้านทองของคนเป็นพ่อภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที
ตอนนี้ร้านกำลังเตรียมจะเปิดพอดี ส่วนคนที่ชีวิตดี มีเงินเหลือกินเหลือใช้กำลังนั่งจิบน้ำเต้าหูดูทีวี เตรียมเปิดร้านนั่งส่องลูกค้าสาวๆ ตามประสาหนุ่มโสดเมียตายอย่างพ่อกูนี่ไง
“อ้าว… ติณห์ ไปไงมาไงถึงมาโผล่ที่นี่ได้” อารมณ์ดีเกินหน้าเกินตา ดูหน้าลูกตัวเองบ้างไหมวะ ต่างจากหมาโดนทิ้งตรงไหน
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับพ่อ”
“เหรอ… น้ำเต้าหู้หน่อยไหม จะได้อารมณ์ดีขึ้น”
“พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง เปิดทางให้คนอื่นทำแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อพ่อรู้เป้าหมายอยู่เต็มอกว่าเขาเข้ามาเพราะหวังอะไร” สายตาของคนฟังจริงจังขึ้น ถึงอย่างนั้นบนมุมปากก็ยังผุดรอยยิ้มจางๆ
“พ่ออย่าเฉยแบบนี้ดิวะ” ถ้าจะหาว่าพูดไม่เพราะจนพ่ออยากใส่หลังมือกับลูกคนนี้ก็จัดมาเลย
ถ้าจะทำทั้งทีก็ต้องทำให้ภาพตัด เอาให้เจ็บ เอาให้จบ เอาให้น็อคกลางอากาศทุกอย่างมันถึ
