ติณห์กระชับฝ่ามือเปียกชื้นของคนที่เดินเคียงข้างกันเข้ามาในโรงพยาบาลเฉพาะทางที่แม่ของมิลลิรักษาตัวอยู่ บ่อยครั้งที่ใบหน้าคมคายหันมองคนข้างๆ เห็นชัดถึงความผิดปกติไปจากเดิม จากความตื่นเต้นของคนที่คุยไม่หยุดตอนอยู่ในรถแทนที่ด้วยความเงียบคล้ายคนที่มีเรื่องกังวลใจ
บ่อยครั้งที่ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มต่ำมองในระดับปลายเท้าของตัวเอง
“เป็นอะไร ตื่นเต้นเหรอ?” ใบหน้าสวยหันมากดรับ พยักหน้ารัวๆ แทนคำตอบ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว
“ตื่นเต้นหรือกังวล เอาดีๆ” รั้งไหล่ของคนตัวเล็กเข้ามาถาม ส่งผลให้มิลลิหยุดฝีเท้าอัตโนมัติ ในตอนที่สบตากัน ในตอนที่เห็นชัดๆ ว่าคนตัวสูงแสดงออกว่าอยู่ข้างๆ เธอ เป็นห่วงเธอ แคร์เธอ เสมือนกำแพงของความกลัวที่เคยขวางกั้นถูกทำลายลง
“มิลกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้อ่ะพี่ติณห์ ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ”
“กลัวเห็นภาพที่แม่ทรุด แล้วกลั้นน้ำตาไม่ไหว?”
“แม่จะเป็นแบบนั้นไหม” ถามด้วยน้ำเสียงท
