หนึ่งเดือนต่อมา…
เสียงฝนปรอยเบา ๆ ยามสาย แสงแดดลอดผ่านม่านบางในบ้านมินิมอลหลังอบอุ่นที่คู่รักเพิ่งสร้างด้วยกันหลังแต่งงานหนึ่งปี ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นวันปกติ…ถ้าไม่นับว่ามินเริ่มมีอาการแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน
เธออาเจียนตอนเช้าตรู่
เวียนหัว
กินปลาย่างที่ชอบที่สุดก็ยังรู้สึกเหม็นจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
แม่บ้านชื่อ “ป้าหวาน” ที่อยู่มาหลายปี เป็นแม่บ้านที่ดูแลคิณมาตั้งแต่เด็ก เห็นอาการแปลก ๆ แบบนี้ จึงรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาคิณทันที
📞 ป้าหวานโทรหาเจ้านาย
“คุณคิณคะ! คุณคิณ! ดูท่าคุณมินไม่ดีแล้วค่ะ!”
ปลายสายคิณที่กำลังคุยงานเกี่ยวกับโชว์รูมรถใหม่ชะงักทันที
เสียงป้าหวานลนจนเขาตกใจ
“ป้ามีอะไรครับ!? มินเป็นอะไร!?”
“คุณมิน… อ้วกค่ะ! อ้วกครั้งที่สามแล้ว! เหม็นอาหาร! หน้ามืด! เหงื่อแตก!”
คิณวางปากกาแบบไม่คิดชีวิต
ลุกพรวดจากเก้าอี้จนลูกน้องงงเป็นแถว
“ป้า!! ผมจะรีบกลับเดี๋ยวนี้!!”
ไม่ถึงคร
