เช้าต่อมา
เสียงนกร้องแผ่วเบาเคล้าแสงแดดอุ่นลอดผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องพัก
มินขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมสะอาดของสบู่ผู้ชายที่คลุ้งอยู่รอบตัว กลิ่นนั้นอบอวลอยู่ในผ้าห่มและเสื้อที่เธอสวมอยู่ เสื้อเชิ้ตสีขาวโอเวอร์ไซซ์ แขนยาวพับถึงศอก
“หือ…” เธอครางเบา ๆ พลางยกมือป้องตา ก่อนจะมองรอบ ๆ ห้อง
เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นสีเข้มเรียบหรู
ผนังตรงข้ามมีเสื้อเชิ้ตแขวนอยู่กับเก้าอี้ตัวสูง…
ไม่ใช่ห้องของเธอแน่ ๆ
“นี่มัน… ห้องใคร พี่คิณเหรอ…” มินพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนึกย้อนขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเธอ… เหมือนจะดื่มเหล้าของลูกค้าไป แล้วหลังจากนั้น…
หน้าเธอร้อนขึ้นมาทันที
“บ้าเอ๊ย ฉันไม่ได้ทำอะไรบ้า ๆ ไปใช่ไหมเนี่ย…”
เสียงทุ้มจากอีกฝั่งของเตียงดังขึ้นทันที “จะให้ตอบตรง ๆ ไหม”
คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว รีบหันไปทางเสียงนั้น
คิณเอนตัวพิงหัวเตียง มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือวางพาดบนตัก เขามองเธอพร้อมรอยย
