เวลา 07:30 น. โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
เช้าวันจันทร์ควรจะสดใสกว่านี้
แต่สำหรับมิน…ทุกอย่างหนักเหมือนแบกภูเขาทั้งลูกไว้บนอก
เธอนั่งอยู่ตรงโต๊ะมุมเดิมกับเกล
ข้าวเช้าที่ซื้อมาแทบไม่ได้แตะ
เกลมองเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ
“มินกินข้าวไหม จะได้มีแรงเรียน”
มินส่ายหัวเบา ๆ
น้ำเสียงแผ่วเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง
“กินไม่ลงอ่ะ…เกลกินเลย”
เกลเม้มปากแน่น
มันไม่โอเคเลยสักอย่าง
“โอเคไหมเนี่ย มินดูแย่มากนะ”
มินยิ้มจืด ๆ
ยิ้มที่เหมือนจะร้องไห้ได้ทุกวินาที
“ไม่โอ…แต่ก็ต้องโอแหละ”
คนตัวเล็กก้มมองหน้าจอโทรศัพท์
มีแต่ข้อความที่เธอส่งไปเมื่อวาน…
แต่แฟนหนุ่ม ไม่ตอบกลับมาสักคำเดียว
เพียงชั่วพริบตา
เสียงเก้าอี้ถูกลากดังเอี๊ยดหลายตัว
กลุ่มของพี่คิณเดินเข้ามานั่งไม่ไกลนัก
ไม่ใช่ใกล้…
แต่ไม่ไกลพอที่จะทำเป็นมองไม่เห็น
ทุกภาพตรงหน้าแทงใจเธอทันที
พี่มีนานั่งลงตรงที่ว่างข้างคิณ อย่างรู้ทาง
แล
