เวลาเที่ยงเกือบบ่าย ณ โรงอาหารคณะวิศวะ
เสียงพูดคุยจอแจของนักศึกษายังคงดังอย่างต่อเนื่องในโรงอาหาร
และตอนนี้จานข้าวและขนมหวานบนโต๊ะของพี่คิณเริ่มโล่งลง
“อิ่มมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะพี่คิณที่เลี้ยงขนมเกล”
เกลพูดพลางยิ้มกว้างอย่างจริงใจ
คิณหัวเราะเบา ๆ “ถ้าน้องเป็นเพื่อนมินมากกว่านี้ พี่ก็เลี้ยงได้ทุกวันแหละครับ”
“หือ~ ได้ยินไหมมิน” เกลหันมาทำตาโต “ห้ามเลิกกับพี่คิณเด็ดขาดนะ ฉันอยากกินขนมฟรีทุกวัน!”
มินหัวเราะออกมา แล้วเอื้อมมือไปดึงจมูกเพื่อน “เห็นแก่กินเชียวนะเกล”
“นิดหน่อยน่าา~” เกลหัวเราะใส ๆ “ป่ะ ไปตึกรวมวิศวะกัน เดี๋ยวอาจารย์เรียกให้ทุกสาขาเข้าห้องประชุมใหญ่”
“ก็ไปกันทั้งหมดนั่นแหละ” คิณพูดเสียงทุ้ม พร้อมกับม้วนปลายผมของแฟนสาวเล่นเบา ๆ จนมินแอบขนลุก
“พี่ อย่าเล่นสิ คนมองอยู่เต็มเลย” เธอกระซิบเบา ๆ แก้มร้อนระเรื่อ
“ให้มองไปสิ พี่อยากให้รู้ว่ามินคือของพี่”
คิณตอบหน้าตาย แต่แววตาอ
