ด้านของมีนา ณ สวนหย่อมของคณะวิศวะ
สวนหย่อมยามเช้ายังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดไหว ๆ และเงาไม้ไหวเอื่อย
มีนาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ นิ่งจนอ่านไม่ออก
เหมือนคนที่เก็บทุกความคิดไว้ข้างในอย่างดี
ส่วนลินนั่งรออยู่บนม้านั่ง เธอแต่งตัวเรียบร้อย ผมถูกรวบไว้อย่างเป็นระเบียบ
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มหวาน…แต่ในดวงตากลับมีบางอย่างซ่อนอยู่
“ลิน รอนานไหม”
มีนาถามพลางนั่งลงข้าง ๆ
ท่วงท่าดูเป็นพี่สาวที่สงบ แต่ในใจเธอมองลินเป็นเด็กธรรมดา ๆ
ไม่คิดว่าวันนี้ลินจะมี “ลูกล่อลูกชน” อะไรรออยู่
“ไม่นานค่ะ…ลินก็เพิ่งมาถึง”
ลินยิ้มบาง ๆ พร้อมกระเป๋ากระดาษแบรนด์ดังวางบนตัก
“นี่ค่ะ ของขวัญ ของขวัญที่จะทำให้เราสนิทกัน”
มีนากะพริบตา
ก่อนมองถุงกระดาษสีดำทอง “Chanel”
“หืม…ชาแนล? มันมากเกินไปไหมลิน พี่เกรงใจนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะพี่
ของพวกนี้หนูไม่ได้ใช้หรอก ทิ้งไว้ที่บ้านก็เปล่าประโยชน์”
พูดง่ายเหมือนแจ
