“งั้นค่อย ๆ คิดก็ได้…”
เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยช้า ๆ มือหนาก็ยีหัวพร้อมรอยยิ้มมุมปาก “แต่พี่จะไม่เปลี่ยนใจแล้วนะมิน”
“เพี้ยะ!”
เสียงฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแขนเขาดังชัด
“นี่แหนะ! อย่ามาจับตัวฉันนะ!”
คิณหัวเราะเบา ๆ พลางยกสองมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ “อ่ะ ๆ ก็ได้… แต่พี่ยังรอคำตอบอยู่นะ”
“ไม่ต้องเลย!” มินเชิดหน้าหนี รีบคว้ากระเป๋าตัวเอง “ฉันไปหาเกลก่อน ป่านนี้คงเป็นห่วงฉันแย่แล้วมั้ง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก” เขาตอบเสียงสบาย ๆ “พี่ทักไปบอกแล้วว่าน้องมินไปนอนบ้านญาติ”
มินหันขวับกลับมามอง “หา?! พี่ไปบอกเกลแทนฉันเหรอ!”
“ก็เธอหลับปุ๋ยอยู่นี่ จะให้พี่ปล่อยเพื่อนไม่รู้อะไรเลยเหรอ”
“เกลไม่สงสัยเหรอ” เธอถามทั้งเสียงอายทั้งโวยวาย
คิณหัวเราะในลำคอ “สงสัยสิ… แต่จะทำอะไรได้ล่ะ”
มินอ้าปากค้าง “นี่พี่!”
“ครับ นี่พี่เอง” เขาตอบหน้าตาย แล้วเอียงคอน้อย ๆ พร้อมรอยยิ้มยั่วประสาท “คนที่ช่วยเธอไว้สองรอบแล้วด้วยนะ”
“ใครข
