“ตามใจ”
คิณพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ มีนาเพียงแค่มองหน้าเขาแล้วยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหมุนตัวบอกเพื่อน ๆ
“ป่ะ งั้นเรากลับบ้านเตรียมตัวกันเถอะ”
อบเชยพยักหน้า “ไปสิ เดี๋ยวฉันขับรถไปส่ง”
จากนั้นสองสาวเดินไปด้วยกัน
เมื่อมาถึงลานจอดรถ
อบเชยถามขึ้นขณะกดรีโมตรถ
“มีนาวันนี้ให้ฉันไปส่งถึงบ้านไหม เข้าซอยไปเลย แดดมันแรงนะวันนี้”
“อ๋อ ไม่เป็นไร ส่งแค่หน้าซอยก็พอ ฉันเดินต่อเองได้” มีนาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความไม่อยากให้ใครรู้เรื่องส่วนตัว
อบเชยเลิกคิ้ว “เธอนี่จริง ๆ เลยนะ เดินอีกแล้วเหรอ ถ้าให้ไปส่งถึงหน้าบ้านก็ไม่ไกลนะขับรถไม่ถึงห้าร้อยเมตรเลย”
“อือ ฉันอยากออกกำลังกายน่ะ เดินไม่นานหรอก ส่งแค่ต้นซอยก็พอ”
“เค ๆ งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่งหน้าซอยเหมือนเดิม” อบเชยพูดพลางยิ้มบาง ๆ แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
บรืนน!
เครื่องยนต์ติดขึ้น เสียงเพลงเบา ๆ ดังคลอระหว่างทาง แสงอาทิตย์สีทองสาดผ่านกระจกรถ
