เช้าวันถัดมา
ณ คอนโดหรู
มินขยับตัวเล็กน้อย ขณะที่ผมเผ้ายุ่งฟูเหมือนคนเพิ่งฟื้นจากความฝัน
ติ้ง ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นรัว ๆ บนหัวเตียง
“มิน… ใครทักมาน่ะ”
เสียงของเกลดังขึ้นจากโซฟาอีกมุมหนึ่งของห้อง เธอยังหลับตา พลิกตัวไปมาเหมือนร่างกายยังไม่พร้อมจะตื่น
คนตัวเล็กงัวเงียตอบทั้งที่ตายังไม่ลืมดี “อือ… เดี๋ยวก่อน นอนต่อก่อนสิ”
“ฉันเองก็เหนื่อยมาก…” เกลพึมพำเสียงเบาเหมือนละเมอ “อยากได้ขาใหม่ ปวดขามากเลยมิน…”
มินหัวเราะในลำคออย่างอ่อนแรง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวตั้งใจจะขอนอนต่ออีกนิด
แต่แล้วเสียง
ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง! ก็ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด
“โอ๊ย อะไรนักหนาเนี่ย” เธอบ่นงัวเงีย พลางควานมือหาโทรศัพท์ใต้หมอน
หน้าจอสว่างขึ้นพร้อมชื่อที่เธอเห็นก็ทำให้เธอตาสว่างในทันที
กันต์:
“มาเจอกันหน่อยไหม ที่คาเฟ่มอนเตอร์?”
“อยากรู้ไหม…ว่าผมเป็นใคร”
“และทำไมผมถึงกุมความลับขอ
