ด้านของคิณ
คนตัวสูงยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
เหมือนเวลาและลมหายใจทั้งมหาลัยหยุดลงพร้อมกับคำว่า “เราเลิกกันเถอะ” ที่มินพูดใส่เขา
เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตา
ไม่ขยับ
ไม่รับรู้เสียงซุบซิบรอบข้าง
หัวใจของเขาหล่นไปก้นสระ…ตามกำไลเส้นนั้นไปแล้ว
ส่วนมีนา....ออโต้กับไทม์โทรให้อบเชยพาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด เพราะสภาพดูไม่จืดสักเท่าไหร่
จากนั้นออโต้กับไทม์สบตากัน ก่อนจะรีบเข้ามาคว้าแขนเพื่อนสนิทลากกลับมายังโต๊ะหินใกล้ ๆ
“มึงนั่งก่อนคิณ นั่งก่อนเว้ย ใจเย็นก่อน” ออโต้กดหัวเพื่อนลงให้นั่งแทบจะใช้แรงทั้งตัว
ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ใบหน้าขาวเริ่มซีดอย่างน่ากลัว
มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดไปหมด
ออโต้พูดเสียงอ่อนลง
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจทำให้น้องมินเจ็บตัว…แต่มึงไม่ถามเขาก่อน ไม่ฟังเขาก่อน…มึงก็ผิดเหมือนกันนะเว้ย”
คิณยังคงเงียบ
แต่ดวงตาแดงจัดเหมือนคนกำลังจะระเบิดร้องไห้แต่กลั้นไว้สุดชีวิต
ไทม์ถอนหายใจ แล้วตบ
