สองชั่วโมงต่อมา
เวลาผ่านไปช้าเหมือนทรมาน
นาฬิกาเหนือประตูชี้เวลา เป็นบ่ายสองเกือบบ่ายสาม
แต่สำหรับมิน…มันเหมือนผ่านไปเป็นวัน
เธอยังนั่งอยู่ที่เดิม
หน้าห้องฉุกเฉินที่เย็นยะเยือก
ตาแดง ๆ ของเธอไม่ละห่างจากประตูแม้แต่เสี้ยววินาที
แม้กระทั่งมือเล็กมือยังบีบชายเสื้อแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด
ขณะที่พี่เทกี้ยังยืนอยู่ข้าง ๆ เพราะได้รับคำสั่งจากคุณวิภพว่าให้ดูแลมินให้ดี
จนกระทั่งเขาได้รับสายหนึ่ง
แล้วสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
เขาเดินเข้ามาหามิน
ก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนจะรายงานเสียงเรียบแต่จริงจัง
“คุณหนูครับ จับตัวคนร้ายได้แล้วครับ
ตอนนี้คุณท่านวิภพกำลังสอบสวนอยู่”
มินหันขวับ
หัวใจบีบรัดขึ้นมาในอกทันที
“…จับได้แล้ว?”
“ครับ ยังไม่ทันได้ส่งตำรวจ สภาพคนร้ายดูเหมือน เมายาหรือสารเสพติด บางอย่าง
ตอนที่จับได้…กำลังพยายามหนีไปชายแดนครับ”
คนตัวเล็กกัดริมฝีปากแน่น
มือกำจนเล็บกดฝ่ามือเจ
