ครึ่งชั่วโมงหลังจากออกจากห้องผู้ป่วยแม่
คิณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเดินมาได้ยังไง
จำได้แค่ความรู้สึกหนักอึ้งในอก
และประโยคที่ตะโกนอยู่ในหัวซ้ำ ๆ เหมือนเข็มขัดรัดคอ
“กูผิดเอง ทุกอย่างแม่งกูผิดเองทั้งหมด”
ตอนรู้ตัวอีกที
เขายืนอยู่กลางลานจอดรถโรงพยาบาล
จ้องกุญแจรถในมือเหมือนของสิ้นคิด
เขาขึ้นไปหามินหลายรอบ
แต่บอดี้การ์ดของตระกูลมหิธรานนท์ก็ยืนกันเขาไว้เหมือนกำแพงเหล็ก
“คุณหนูไม่อยากพบใครครับ”
คำนี้แทงใจจนล้มทั้งยืน
แต่ก็โทษใครไม่ได้
เพราะมันคือผลของสิ่งที่เขาทำเอง
คนตัวสูงฟาดฝ่ามือกับพวงมาลัยรถ
เสียงดังปึก!
“เชี่ย… แม่ง… กูนี่โง่ชิบหาย”
ครั้งแรกในชีวิตที่เขายอมรับคำนี้ออกมาดัง ๆ
ความโง่ที่ไม่ทันฟัง
ไม่ทันถาม
ไม่ทันโอบกอดคนที่ตัวเองรักที่สุดในจังหวะที่เธอเจ็บที่สุด
ภาพที่มินยืนตัวสั่น เลือดอาบหัว
ก่อนจะปัดมือเขาออก
แล้วพูดว่า
“เราเลิกกันเถอะ”
มันตามหลอกเขาไม่หยุด
เหมือนมีค
