ขณะที่ยืนมองดูแม่ คนตัวสูงสูดลมหายใจหนัก ๆ ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย
ในหัวเต็มไปด้วยคำถามที่ติดค้างมาตลอดชีวิต
เขายืนปลายเตียงอย่างลังเล แต่ทันทีที่เขาก้าวใกล้
เปลือกตาของผู้หญิงวัยกลางคนบนเตียงก็ขยับ
แม่ของเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
ดวงตาแดงเรื่อเพราะทั้งความอ่อนล้าหลายปีและฤทธิ์ยาที่คุณหมอเพิ่งให้ไป
ผู้เป็นแม่มองเขา…
แววตาเหมือนงุนงง แต่ก็พยายามเพ่งเพื่อจับความคุ้นเคย
“…คุณเป็นใครคะ”
คิณกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ความจริงมันเจ็บกว่าที่คิด
“ผม...คิณครับ”
เธอผงกศีรษะเล็กน้อย
ประหนึ่งชื่อที่ได้ยินสะท้อนอยู่ในหัว
ก่อนริมฝีปากซีด ๆ ของเธอจะสั่นเบา ๆ
“คิณ…?”
“คิณ ลูกชายของฉันใช่ไหม…?”
คิณพยักหน้า
แต่คำพูดต่อมาของเขากลับเหมือนมีดกรีดลงกลางใจตัวเอง
“ใช่ครับ…ผมคือลูกชายคนนั้น
คนที่คุณทิ้งไว้กับพ่อ
แล้วไม่เคยกลับมาหาผมอีก”
แม่ชะงัก
น้ำตาคลอในดวงตาที่เคยแข็งแรง
ตอนนี้
