“ฮึก… เกล… เกลลล…!”
เสียงของมินสั่นจนแทบไม่ใช่เสียงคน ร่างเล็กสั่นระริก ทั้งตัวแข็งชาเหมือนเลือดในกายถูกสูบออกหมด
ส่วนบนถนนเลือดของเกลไหลนองไปทั่วพื้นถนน สีแดงสดตัดกับทางม้าลายอย่างโหดร้าย เหมือนโลกตั้งใจหยอกล้อความสุขของเธอเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
ตอนนี้คนรอบ ๆ เริ่มมุง
เสียงซุบซิบกระทบหูสลับกับเสียงร้องไห้ของมิน
“เด็กคนนั้นโดนรถสิบล้อว่ะ…”
“รถมันหนีไปแล้ว เราเห็นป้ายทะเบียนไม่ทัน…”
“หนู พี่โทรเรียกรถพยาบาลไว้แล้วนะ อีกแป๊บเดียวจะมา”
“อย่าขยับตัวเพื่อนนะลูก ไม่รู้ว่ากระดูกหักตรงไหนบ้าง…”
มินเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย
โลกเธอเหลือเพียงร่างของเกลที่นอนแน่นิ่ง ดวงตาปิดสนิท เลือดไหลออกจากศีรษะไม่หยุด
มือของมินค่อย ๆ เอื้อมไปแตะนิ้วของเพื่อน
ปลายนิ้วเย็นเฉียบ… เย็นกว่าที่ควรจะเป็น
“เกล… ได้ยินมินไหม… ฮึก… เกลตอบมินหน่อย…”
เสียงของเธอแตกเป็นเสี่ยง ๆ เหมือนจะขาดใจตายตามไปด้วย
เธอก้มหน้
