ณ บ้านตระกูลมหิธรานนท์
รั้วบ้านมหิธรานนท์สูงใหญ่เหมือนกำแพงของวัง
แต่สำหรับมิน…มันไม่ต่างจากกำแพงความทรงจำที่เธอรีรอจะเปิดเข้าไป
“สิบกว่าปีแล้วสินะ…”
เรียวปากสีหวานกระซิบกับตัวเอง
หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งตื่นเต้น ทั้งคิดถึง ทั้งรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าในบ้านตัวเอง
เธอยืนมองรั้วสักพัก ก่อนจะรวบรวมความกล้า
นิ้วเรียวจึงยื่นไปกดกริ่ง
กริ้ง กริ้ง!
ไม่นาน ประตูกระจกบานเล็กด้านข้างก็เลื่อนออก
เป็นแม่บ้านวัยกลางคน ไม่ใช่คนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก
“สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ?”
น้ำเสียงสุภาพ แต่ดวงตาตื่นนิด ๆ
มินยิ้มบาง ๆ แล้วตอบสั้น ๆ
“มาหาป๊าค่ะ”
แม่บ้านชะงัก
คิ้วขมวด เหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูกหรือไม่
“ป๊า…คุณท่านวิภพใช่ไหมคะ?”
“ค่ะ”
เพียงเท่านั้น
สีหน้าแม่บ้านก็เปลี่ยนไปเหมือนโดนสายฟ้าแลบใส่
เธออ้าปากค้างเล็ก ๆ ก่อนรีบยกมือไหว้อย่างเก้ ๆ กัง ๆ
“คุณ…คุณหนู! ขอโทษนะคะ ฉัน
