1 ชั่วโมงให้หลัง
หลังจากมินเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
บ้านทั้งหลังกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
แต่ในความเงียบนั้น…
เสียงหนึ่งที่ดังชัดเจนคือ เสียงหัวใจของมินที่ยังเต้นแรงอยู่
ขณะนั้นแม่บ้านเดินขึ้นมาที่ชั้นสอง
พูดด้วยน้ำเสียงเบาแต่ลังเล
“คุณหนูคะ…คุณคิณมาหา อยู่หน้าบ้านค่ะ”
คนตัวเล็กชะงัก
แต่กลับตอบเสียงเรียบเฉย ทั้งที่ปลายนิ้วสั่นน้อย ๆ
“บอกพี่เขาไปค่ะว่า…ให้กลับไปเถอะ มินไม่อยากเจอใครตอนนี้”
“ค่ะ…คุณหนู”
ปึก!
ประตูถูกปิดลง
พร้อมกับเสียงฝีเท้าแม่บ้านค่อย ๆ ห่างออกไป
ทิ้งให้มินยืนนิ่งอยู่กลางห้องเพียงลำพัง
เธอเดินไปที่หน้าต่าง เปิดม่านออกเล็กน้อย
มีเพียงช่องเล็ก ๆ พอให้มองเห็นด้านล่าง
ซึ่งพี่คิณเขา…
ยังยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ
ร่างสูงในเสื้อกันหนาวใส่แบบลวก ๆ ของเพื่อนสนิท
เขายืนเงียบ ๆ อยู่ข้างรถของเขา
ไม่เคลื่อนไหว
ไม่ยอมกลับ
แม้ดวงตาจะล้าเหมือนคนไม่ได้พัก
มินกระพริบตาช
